“କିଣୁବାବୁଙ୍କ ପୁଅ ବାହାଘର ଧୁମଧାମରେ ହେଉଥାଏ । ସେତେବେଳକୁ ଏଠିକି ଆହୁରି ବିଜୁଳି ବତି ଆସି ନଥାଏ । ତଥାପି ବାହାଘର ପାଇଁ ସେ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ଭାବେ କଲିକତାରୁ ବିଜୁଳିବତି ମଗେଇଥିଲେ । ସମସ୍ତଙ୍କ ଆଖି ଝଲସି ହେଇ ଯାଇଥିଲା ନା ! ଯେତେ ଲୋକ! ଯୋଉଁ ଖାଇବା ! ଯାହା ତ ଖାଇଲେ ଖାଇଲେ, ଯେତିକି ରସଗୋଲା, ମାଛ, ମାଂସ ବାହାଳିରେ ଫୋପଡ଼ା ହୋଇଥିଲା, ତା’ ପର ଦିନ ତାକୁ ଦେଖି ଆଖି ତାଟକା ହୋଇଯାଉଥିଲା ପରା!” ପ୍ରାୟ ପଚାଶ ବର୍ଷ ତଳେ ଗୋଟେ ଛୋଟ ସହରରେ ଜଣେ ବୃଦ୍ଧ ତାଙ୍କର ଯୁବାବସ୍ଥାରେ ଦେଖିଥିବା ଏକ ଆଖି ଝଲସା ବାହାଘରକୁ ଏହିଭଳି ବର୍ଣ୍ଣନା କରିଥିଲେ । ଅମୁକ ବାବୁଙ୍କ ପୁଅ ବା ସମୁକ ବାବୁଙ୍କ ଝିଅ ବାହାଘର କହି ଏଭଳି କୌଣସି ବାହାଘରର ଭବ୍ୟତା ସମ୍ପର୍କରେ ସାଧାରଣ ଲୋକେ ଯେଉଁଭଳି ଆଖି ତରାଟି ଆଲୋଚନାମାନ କରିଥାନ୍ତି, ତାହା ନିଶ୍ଚିତ ଭାବେ ଧନାଢ଼୍ୟମାନଙ୍କୁ ପ୍ରୀତ କରୁଥିବ, ଯେଉଁଥି ଲାଗି ନବ୍ୟ ଧନାଢ଼୍ୟମାନେ ଆଖିଝଲସା ବିବାହୋତ୍ସବର ଆୟୋଜନ କରିବାରେ ପାଇଁ ପ୍ରେରିତ ହୋଇଥାନ୍ତି । ତେବେ କଥା ହେଲା ଏବେ ଏଭଳି ବିବାହର ଆୟୋଜନ କେବଳ ଧନିକଙ୍କ ଭିତରେ ସୀମିତ ନାହିଁ, ସାଧାରଣ ମଧ୍ୟବିତ୍ତ ପରିବାରର ଲୋକେ ମଧ୍ୟ ଏଭଳି ଆୟୋଜନରେ ପ୍ରବୃତ୍ତ ହେଲେଣି । ନିକଟରେ ବିଶିଷ୍ଟ ଶିଳ୍ପପତି ମୁକେଶ ଅମ୍ୱାନୀଙ୍କ ସାନପୁଅ ଅନନ୍ତଙ୍କ ବିବାହୋତ୍ସବ ଅନୁଷ୍ଠିତ ହୋଇଯାଇଛି । ଏହାର ଭବ୍ୟତା ସମ୍ପର୍କରେ ଜାତୀୟ ଗଣମାଧ୍ୟମଗୁଡ଼ିକର ବର୍ମ୍ଣନାରେ କେବଳ
ସଭ୍ୟ ସମାଜରେ ଇସ୍ତ୍ରୀ ହୋଇଥିବା ପୋଷାକ ପିନ୍ଧିବା ସଭ୍ୟ ମଣିଷଙ୍କ ପରିଚୟ ରୂପେ ପରିଗଣିତ ହୋଇଥାଏ । ଏଣିକି ଇସ୍ତ୍ରୀ ହୋଇ ନଥିଲେ ସାନଠାରୁ ବଡ଼ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କେହି ସେହି ଲୁଗା ପିନ୍ଧିବାକୁ ରାଜି ହେଉଥିବା ଦେଖାଯାଉନାହିଁ । ଏପରିକି ସାମାନ୍ୟ ଲୋଚାକୋଚା ହୋଇଥିବା ଲୁଗାକୁ ବି କାଢ଼ି ପକାଇ ଦେଉଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଅନେକ ହୁଏତ ଅନୁଭବ କରି ନ ଥିବେ ଯେ ସମାଜରେ ଇସ୍ତ୍ରୀ ପୋଷାକ ପିନ୍ଧିବାର ପ୍ରବୃତ୍ତି ବଢ଼ିବା କାରଣରୁ ବାୟୁମଣ୍ଡଳ ଅଧିକ ପ୍ରଦୂଷିତ ହୋଇ ବୈଶ୍ୱିକ ଉତ୍ତପ୍ତୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟାକୁ ତ୍ୱରାନ୍ୱିତ କରୁଛି । ଏ କଥା ନୁହେଁ ଯେ ଭାରତୀୟମାନେ ପ୍ରଥମରୁ ଇସ୍ତ୍ରୀକରା ପୋଷାକ ପିନ୍ଧିବାରେ ଅଭ୍ୟସ୍ତ ଥିଲେ । ଆଗରୁ ଭାରତୀୟମାନେ ସାର୍ଟ ପ୍ୟାଣ୍ଟ ପରି ସିଲେଇ ହୋଇଥିବା ପୋଷାକ ପିନ୍ଧୁ ନଥିଲେ । ସେତେବେଳେ ଭାରତୀୟ ପୁରୁଷମାନେ ପ୍ରାୟତଃ ଧୋତି, ଗାମୁଛା ଓ ମହିଳାମାନେ ଶାଢ଼ୀ ପିନ୍ଧୁଥିଲେ । ଲୋଚାକୋଚା ହେଲେ ବି ସେଗୁଡ଼ିକ ପିନ୍ଧିବାରେ ସେମାନଙ୍କର କୌଣସି କୁଣ୍ଠା ବା ଆପତ୍ତି ନ ଥିଲା । ଆଜି ବି ଗାଁଗଣ୍ଡାରେ ଲୋକେ ଲୋଚାକୋଚା ହୋଇଥିବା ଲୁଗା ପିନ୍ଧି ବେଶ୍ ସ୍ୱଚ୍ଛନ୍ଦରେ ଦୋକାନ ବଜାର, ବାହାର ଜାଗାକୁ ବୁଲିବାକୁ ଯାଇଥାନ୍ତି । ଅନେକ କ୍ଷେତ୍ରରେ ତ ଲୋଚାକୋଚା ପୋଷାକ ପିନ୍ଧିବା ଗର୍ବ ଓ ଆଭିଜାତ୍ୟର ବିଷୟ ଥିଲା । ସ୍ଥଳ ବିଶେଷରେ କିଛି ଭଲ ଲୁଗାକୁ ଠିକ୍ ରୂପେ ଚଉତାଇ ପେଡ଼ିରେ ରଖୁଥିଲେ ଯାହାକୁ ‘ପେଡ଼ି ସାଇତା’ ଲୁଗା କୁହାଯା